Rozdział 53

      Stałam mocno przyklejona do przyjaciółki. Niestety nadszedł czas pożegnania. Od dobrych pięciu minut tkwiłyśmy w uścisku, nie mając najmniejszego zamiaru się puścić. Nie dbałyśmy też o to, że łzy swobodnie leciały nam po policzkach. Chłopcy stali z boku, już dawno pożegnani, przyglądając nam się z lekkim rozbawieniem. Nie rozumieli jaka to dla nas poważna sprawa.

- Nie ważne jak bardzo sprawia mi przyjemność oglądania dwóch lasek, stykających się ciałami, musicie przestać. - powiedział nagle Scott. Odsunęłyśmy się od siebie powoli i spojrzałyśmy na niego jak na kretyna. Nina mruknęła coś pod nosem o tym, że nie rozumie jak może się z nim umawiać, po czym przyległa do Ryana.

- Chodź tu idioto. - rzuciłam w stronę Mansona, wyciągając do niego ręce. Chłopak nic sobie nie zrobił z tego jak go nazwałam, tylko mocno mnie uściskał. - Opiekuj się nią dobrze. - szepnęłam mu na ucho. Łzy nie ustały.

- Będę. - odpowiedział równie cicho. - A ty mu nie złam serca. - dodał, po czym się ode mnie odsunął, nic nie tłumacząc. Zmarszczyłam brwi nic nie rozumiejąc. Jak ja mam mu złamać serce? Jestem prawie pewna, że jeśli cokolwiek by się stało, to nie z mojej winy. Nie mówię tak dlatego, że mam się za idealna osobę, która nie popełnia błędów, jednak w życiu nie miałabym zamiaru robić niczego by go skrzywdzić. Kocham go najmocniej na całym świecie i nic tego nigdy nie zmieni. Scott zaprowadził swoją dziewczynę do samochodu. Obie wciąż płakałyśmy jak bobry, lekko się do siebie uśmiechając. Zbliżyłam się do Ryana i pozwoliłam się mu objąć. Pomachałam naszym przyjaciołom, a oni odwzajemnili gest. Gdy tylko ruszyli, ukryłam twarz w klatce piersiowej Ryana.

- Hej, nie płacz, maleńka. - poprosił, mocno mnie obejmując. - Zobaczymy się z nimi za tydzień.

- Tak wiem, ale pożegnania robią się coraz cięższe. - wyjaśniłam. Chłopak schylił się nade mną i ucałował moje czoło.

- Nie martw się, wszystko się ułoży. - zapewnił.

- Tak myślisz? - spytałam, unosząc nieco głowę.

- Ja to wiem. - odpowiedział pewnie, uśmiechając się. Kciukiem starł łzy z moich policzków i popatrzył na mnie czuło. - Obiecuję ci, że będzie lepiej. - dodał.

- Kocham cię. - szepnęłam, nieco się rumieniąc. Wciąż było to dla mnie trudne, jednak lubiłam mu to mówić. Chciałam by wiedział, że jest dla mnie najważniejszy. Że nikt inny się nie liczy. Z powrotem wtuliłam się w jego tors, oddychając spokojniej. Chłopak nie odpowiedział, jednak mocno mnie do siebie przytulił i pocałował czubek mojej głowy. Nie potrzebowałam wyraźniejszej odpowiedzi. Doskonale zrozumiałam, co chciał przez to  powiedzieć.

      Siedziałam nad podręcznikiem, wkuwając. Od rana ślęczałam nad książkami. Miałam więcej nauki w związku ze zbliżającymi się egzaminami. Nauczycielka, która uczestniczyła przy każdej "wizycie kontrolnej", podczas której pisałam testy, oznajmiła mi, że materiał pojmuję szybciej, niż by się spodziewała, więc zapewne ukończę ten rok szybciej niż inni. Z jednej strony niezmiernie się cieszyłam i byłam z siebie cholernie dumna, z drugiej jednak, co ja będę robić, kiedy Ryan jest zajęty pracą? Zazwyczaj, gdy nie siedzę nad książkami, strasznie się nudzę sama. Miasto zdążyłam już dobrze poznać, więc zwiedzanie go nie wchodziło w grę. Nie miałam się już czym zachwycać. Z uśmiechem odsunęłam książkę, gdy tylko usłyszałam trzaśnięcie drzwi na dole. Podniosłam się z krzesła i zbiegłam szybko po schodach na dół, by zaraz rzucić się na szyje Ryana, który miał właśnie zamiar wejść na górę. Po jego minie widziałam, że miał zły dzień.

- Tęskniłam. - szepnęłam mu do ucha, przylegając do jego ciała. Od razu się rozluźnił, każdy jego mięsień puścił, a on objął mnie mocno, bardziej do siebie przyciskając.

- Dobrze być w domu. - westchnął. Odsunęłam się od niego na kilka minimetrów i ujęłam jego twarz w ręce. Stałam na drugim schodku, więc byliśmy tego samego wzrostu. Pocałowałam go czule, na co się błogo uśmiechnął, gdy ponownie na niego spojrzałam. Zachichotałam, a moje policzki pokryły się rumieńcem. Zawsze gdy widziałam, że ma zły dzień, starałam się zrobić coś, by szybko to zmienić. Prawie za każdym razem mi się udawało. - Jak minął ci dzień, królewno? - zagadnął, wchodząc na górę, a ja ruszyłam za nim.

- W porządku. Dużo się uczyłam, więc nie nudziłam się aż tak bardzo. - odpowiedziałam. Nie miałam zamiaru pytać co u niego, nie chciałam by znowu się denerwował. - W sklepie nie było za ciekawie, hm? - mruknęłam, gdy weszliśmy do pokoju, nie dałam mu czasu na jakąkolwiek odpowiedź. - Nie przejmuj się, jutro jest nowy dzień. - rzuciłam, siadając na łóżko, gdy on zdjął z siebie koszulkę i zabrał za rozpinanie spodni. Patrzyłam na niego z palącymi policzkami. Nie raz już go widziałam niemalże nagiego - do snu zawsze chodził w samych bokserkach - jednak nadal reagowałam tak na jego wysportowane ciało. - Z resztą, jesteś już ze mną, nic innego się nie liczy. - dodałam z uśmiechem. Spojrzał na mnie z błyskiem w oku i podszedł. Położyłam się na miękkim łóżku, gdy Ryan nachylił się nade mną, torując jakąkolwiek drogę ucieczki.

- Zawsze wiesz co powiedzieć, bym poczuł się lepiej. - powiedział cicho i pocałował mnie w usta. Nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu. Gdy tylko zszedł ustami na moją szyję i odkryte ramiona, odsunęłam go od siebie. - Virgy. - jęknął, patrząc w moje oczy. - Miałem kiepski dzień. - dodał z błagalna miną.

- Ryan. - powiedziałam to z takim wzrokiem, że wiedział od razu na jakiej jej pozycji. Westchnął ciężko i popatrzył na mnie wielce zraniony. Zaśmiałam się i musnęłam jego wargi, co go rozchmurzyło. - Gdy będę gotowa.

- Wiesz przecież, że do niczego cię nie zmuszę. - odparł, podnosząc się i jeszcze w drzwiach zsunął z tyłka bokserki. Zrobiłam się czerwona jak burak, otwierając usta w szoku. Jeszcze nigdy mi tego nie zrobił! Wiedział jak reaguję na jego ciało. Odwróciłam szybko wzrok zażenowana.

- Tak wiem. - burknęłam. Spojrzał na mnie przez ramię i zaśmiał się perliście. - Jesteś okropny. - powiedziałam urażona, ale on nic sobie z tego nie zrobił. Zamknął się w łazience, ale doskonale słyszałam jego głośny śmiech. - Przynajmniej idiota jeden ma dobry humor. - mruknęłam, wstając.

- Słyszałem! - krzyknął rozbawiony, a ja zrobiłam się jeszcze bardziej czerwona, o ile jest to w ogóle fizycznie możliwe. Co za facet!

      Siedzieliśmy przy kolacji, a Ryan co chwilę zerkał na mnie i śmiał się pod nosem. Co za idiota! Ja naprawdę nie wiem za jakie grzechy Bóg mnie nim pokarał! No dobra.. kocham go, ale czasem doprowadza mnie do szału. Może teraz nie byłabym aż tak zła, gdyby po prostu się śmiał, ale on musiał opowiedzieć Pauline jak to jego kochana dziewczyna robi się czerwona na widok jego nagich pośladków. Co za upokorzenie! Wprawdzie Pauline była zdziwiona, że się rumienię na ich widok, bo była pewna, że TO mieliśmy już za sobą. Widząc moją zażenowana minę, próbowała nie parsknąć śmiechem. Warto dodać, że słabo jej to  wyszło, bo chwilę później śmiała się z tym kretynem, a ja siedziałam tam i moim jedynym marzeniem było zapaść się pod ziemię i nigdy nie wychodzić na powierzchnie. Gdyby tylko życie było takie łaskawe.. Pf!

- No nie dąsaj się już. - powiedział nagle Ryan, szturchając mnie łokciem. Posłałam mu takie spojrzenie, że gdyby wzrok mógł zabijać, padłby trupem na miejscu. Niestety nie uzyskałam wyczekiwanego efektu, czyli skruchy z jego strony, a dostałam jedynie kolejną salwę śmiechu. - Czy ona nie jest urocza? - zagadnął kobietę.

- Owszem, czarująca. - przyznała.

- Jak będziesz mi słodził, to nie polepszysz swojej pozycji, idioto. - rzuciłam zła i z miną oziębłej, wyniosłej księżniczki zaczęłam konsumować kolację. Ryan pokręcił głową, jednak nie zaśmiał się po raz kolejny.

- Widzę, że naprawdę cię zdenerwował. - powiedziała nagle Pauline, a ja posłałam jej takie spojrzenie, że wolała nic nie dodawać. Oboje się ze mnie nabijają, a potem się dziwią, czemu jestem zła! No po prostu rozszarpać ich! Westchnęłam ciężko nad głupota mojego chłopaka i wytarłam usta.

- Dziękuje, było pyszne. - rzuciłam z uśmiechem w stronę kobiety. Skinęła głową i odwzajemniła gest, a ja wstałam i umyłam szybko brudne naczynia. - Dobranoc. - pożegnałam się jeszcze, zanim wyszłam z kuchni. Usłyszałam odpowiedź kobiety i jak Ryan odsuwa krzesło.

- Jak to dobranoc? - spytał z głupią miną. Uniosłam do góry brwi, patrząc na niego jak na idiotę. - Chyba nie idziesz spać? Jest wcześnie! Chodź, zrobimy coś zabawnego.

- Jestem zmęczona, a poza tym, nie mam ochoty wysłuchiwać jak się ze mnie nabijasz. - odparłam patrząc na niego z uniesiona głową. Nie miałam zamiaru mu odpuścić. Wiedział doskonale, że sprawy.. seksualne nie są moją mocną stronę i bardzo stresują mnie jakiekolwiek rozmowy, a co dopiero jak chciał przejść.. do rzeczy. Wiedział, że na jego ciało reaguję jak płochliwa dziewczynka, ale i tak się ze mnie nabijał! Nie miałam zamiaru być łagodna, o nie! Przy nim odkryłam w sobie takie cechy, o które nawet siebie nie podejrzewałam. Potrafiłam być ironiczna, złośliwa i nieugięta.

- Daj spokój. - poprosił z miną, której kiedyś z łatwością bym uległa. Nie teraz. Owszem, miałam ochotę podejść do niego, wtulić się w jego umięśnione ramiona, w których byłam bezpieczna i powiedzieć, że już wszystko w porządku, ale nie zrobiłam tego. Na Boga, nie mógł przecież dostawać zawsze tego chce, tylko dlatego, że potrafi być taki.. przekonywujący, słodki i pociągający! Podszedł do mnie, więc szybko się odsunęłam.

- Jestem zmęczona, niedługo mam testy i dużo się uczę. Muszę się porządnie wyspać. - odpowiedziałam. Odwróciłam się na pięcie i szybko pobiegłam na górę. Jeden zero dla Virgini! Kto by pomyślał, że będę zdolna się mu kiedykolwiek postawić? Z pewnością nie ja. Gdy tylko znalazłam się na górze, wyciągnęłam nową piżamę z szafy i zniknęłam w łazience. Wzięłam długi, odprężający prysznic. Pozwoliłam wodzie spływać po moim nagim ciele, czując jak każdy mięsień ustępuje. Uwielbiałam to uczucie ukojenia, było niezastąpione.  Wyszłam z kabiny do chłodnej łazienki, szybko otulając się grubym ręcznikiem. Złośliwy głosik w mojej głowie zasugerował, że w ramionach mojego ukochanego z pewnością byłoby mi gorąco. Prychnęłam podchodząc do lustra. Po pomieszczeniu rozszedł się truskawkowy zapach mojego szamponu. Uwielbiałam go nie tylko ja, ale i Ryan, co zauważyłam, gdy pewnego wieczora, kiedy leżeliśmy już w łóżku, ukrył twarz w moich włosach i pozwolił sobie wdychać ich zapach. Nigdy mu nie powiedziałam o tym, że nie spałam i go obserwowałam. Wiedziałam, że zrobiłoby mu się głupio i najpewniej by zaprzeczył, jednak ja widziałam swoje, toteż nie miałam zamiaru tego wykorzystywać. Chciałam zatrzymać to wspomnienie dla siebie. Wytarłam mokrą głowę i całe ciało. Owinęłam ręcznik i zabrałam się za suszenie niesfornych włosów. Nie spieszyłam się, w końcu było jeszcze wcześnie. Gdy każdy włosek był suchy, wyłączyłam urządzenie i zaczęłam je czesać. Gdy jako tako je  ujarzmiłam - zawsze po suszeniu były jakieś dzikie, więc musiałam je uspokoić - przebrałam się w piżamę. Popatrzyłam na siebie w lustrze i zrobiłam głupią minę. Co mnie podkusiło by wybrać się z Niną do tutejszego centrum handlowego i kupić właśnie to?! Była to piżama składająca się z dwóch części: czarnych, koronkowych bokserów i podobnej bluzki na ramiączkach. Miała duży dekolt i co tu dużo mówić, była bardzo seksowna i jak mówiła Nina, "dla kobiety z prawdziwym facetem". W sklepie nie wyglądała tak skąpo, ale teraz.. Mimo iż byłam w łazience sama to rumieńce i tak wstąpiły na moją twarz. Nienawidziłam się za nie, ale Ryan często powtarzał, że są słodkie i je kocha. Niechętnie, ale musiałam przyznać, że wyglądałam bardzo ładnie i, o zgrozo, pociągająco. Nie wiem kiedy mój biust urósł do tego rozmiaru, a biodra kobieco zaokrągliły. Do tego wszystkiego mój tyłek był jakiś taki inny, jakby większy i krąglejszy. Nie miałam pojęcia co się ze mną dzieje w ostatnich dniach. Westchnęłam ciężko i pokręciłam głową. Paranoja. Widzę to co chcę widzieć, a to wszystko przez tego głupka! Gdyby Ryan od kilku dni nie patrzył na mnie tak i nie całował w ten sposób co w aucie, to nie miałabym głupich pomysłów! Chciałam wierzyć, że mu się podobam, że go pociągam, ale byłam pewna, że to nie prawda. Warknęłam na siebie pod nosem i wyszłam z łazienki. Dość gapienia się na siebie w lustrze, to niedorzeczne! Podeszłam do komody i złapałam za telefon. Musiałam pogadać z Niną i to od zaraz!

      Krążyłam zamknięta w łazience rozmawiając z Niną. Nie chciałam by Ryan mnie słyszał, a poza tym mógł wejść do pokoju w każdy momencie. Co po chwili faktycznie się stało. Słyszałam jak wchodzi do środka, jednak nie przejęłam się tym.

- Słuchaj, ja nie wiem już co robić. - odparłam zrezygnowana.

- Z kim rozmawiasz?! - zawołał z pokoju.

- Z Niną! - odpowiedziałam. - Co o tym wszystkim myślisz?

- Co ja mogę o tym sądzić? - westchnęła. - Może powinnaś ulec i mieć święty spokój? - zaproponowała.

- Nina, proszę cię, to poważna sprawa. - jęknęłam. Nie miałam pojęcia co zrobić z tą sytuacją między mną i Ryan'em. Od tej chwili zapomnienia w aucie wiele się zmieniło. Przyznaliśmy się do tego, że się kochamy, a temperatura między nami wzrosła. Byłam zagubiona w tym wszystkim.

- O co chodzi? - usłyszałam jego zmartwiony głos, a chwilę później szarpnął za klamkę. - Virgy czemu zamknęłaś się z łazience? - zapytał jeszcze bardziej przestraszony. Wywróciłam teatralnie oczami. Kolejna rzecz, którą w sobie odkryłam przez niego! Ostatnimi czasy często tak robię.

- Idź się połóż, zaraz przyjdę! - odpowiedziałam, nie tłumacząc nic. Słyszałam jak mruczy coś pod nosem, ale nie byłam pewna co. W końcu odszedł od drzwi, wiec odetchnęłam. - Co ja mam zrobić? - zwróciłam się do przyjaciółki. - Od tej sytuacji w aucie.. no.. nazwijmy rzeczy po imieniu, Ryan ma na .. TO ochotę, a ja po prostu nie jestem chyba gotowa. - powiedziałam cicho, bojąc się, że mnie usłyszy.

- Też z tym trochę zwlekałam przy Scott'cie, wiesz jacy oni byli, kobieciarze. Bałam się, że jestem kolejną lalką, ale kiedy oboje doszliśmy do tego, że się kochamy.. nie było na co czekać, oboje tego chcieliśmy. - odparła z cichym westchnieniem na wspomnienie tamtego razy. Wzdrygnęłam się na samą myśl. A fe! - Jeśli tego nie chcesz, powiedz mu otwarcie. Do niczego cię nie zmusi. - zapewniła.

- Kiedy ja nie wiem czy chcę, czy nie. - jęknęłam. Teraz miałam kompletny mętlik w głowię.

- Dobra, to inaczej. - skinęłam głową do samej siebie. - Masz ochotę na to teraz?

- Nie. - odpowiedziałam pewnie. Nie miałam co do tego wątpliwości.

- Więc dzisiaj nic się nie wydarzy, proste! - powiedział zadowolona.

- Łatwo ci powiedzieć. - mruknęłam. - Teraz nie mam ochoty, ale kiedy będzie przy mnie i zacznie mnie całować.. Sama nie wiem co się wtedy ze mną dzieje. - przyznałam, rumieniąc się. Miałam ochotę dać sobie po pysku za te czerwone policzki.

- Po prostu go kochasz. - rzuciła czule. - W takim przypadku będziesz wiedziała kiedy nadejdzie czas. Poznasz to po..

- Virgy, martwię się. Wyjdź stamtąd. - poprosił, znowu stając przy drzwiach. Co za natręt! - Jeśli to przeze mnie to przepraszam, nie obrażaj się.

- Ale ty jesteś upierdliwy! - rzuciłam zanim zdążyłam ugryźć się w język. Ostatnimi czasy oduczył mnie myślenia nad tym co wychodzi z mojej buzi. Po prostu mówiłam co miałam mi ślina na język przyniosła. Byłam pewna, że patrzył na drzwi zdziwiony. Westchnęłam ciężko, opierając się o nie. - Przepraszam. - powiedziałam ze skruchą. - Zaraz wyjdę, już kończymy.

- W porządku. - odpowiedział i odszedł. Ponownie zwróciłam się do słuchawki.

- Więc po czym to poznam? - zagadnęłam.

- Nie będziesz chciała by przestał, nie poczujesz zażenowania jego ciałem czy swoim, po prostu poddasz się chwili. - odparła takim tonem, że byłam pewna, iż sama to przeżyła ze Scottem. - Po prostu dajcie sobie trochę czasu, a potem sami zobaczycie, wszystko się ułoży. Nie miej mu jednak za złe, że próbuję.. Wiesz jaki był i pomyśl ile żyje w celibacie. - zachichotałam.

- Tak, masz rację. - przyznałam. - Dziękuje, kochana jesteś. - uśmiechnęłam się lekko. - Szkoda, że nie mogę pobiec do ciebie do domu i prosić o radę jak kiedyś.

- Niedługo wszystko wróci do normy, zobaczysz. - zapewniła. - Przepraszam, ale muszę kończyć. Scott robi mi dziś kolację i nagle wszystko w kuchni umilkło, boję się, że coś się stało.

- Jasne. - parsknęłam. - Miłego wieczoru, kocham cię.

- Ja ciebie też, słoneczko. - pożegnała się i chwile później rozłączyła. Westchnęłam i wyszłam z łazienki. Podeszłam do komody i odłożyłam telefon. Dopiero kiedy odwróciłam się przodem do Ryan'a przypomniałam sobie w co jestem ubrana. Miałam zamiar się przebrać, ale na śmierć zapomniałam! Brunet wpatrywał się we mnie z otwartymi ustami i błyszczącymi oczami. Zarumieniłam się porządnie i szybko podreptałam do łóżka, a za mną jego wzrok. Byłam gotowa szybko wskoczyć pod kołdrę i szczelnie się przykryć od stóp po czubek głowy, ale przeszkodził mi w tym mój ukochany. Klęknął na łóżku, przybliżając do mnie. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię, czując na sobie jego wzrok.

- Chyba mnie nienawidzisz. - szepnął. Znalazł się na mojej połowie łóżka. Klęczał przede mną, dosięgając mi trochę ponad piersi.

- Co? - spytałam zaskoczona. Jak on może w ogóle tak myśleć? - Oszalałeś? - ujęłam jego twarz w dłonie i kucnęłam przed nim. - Skąd ten głupi pomysł? - objął mnie niepewnie. Stykaliśmy się nosami i patrzeliśmy sobie w oczy. Cała złość na niego minęła, ulotniła się. Pękła jak bańka mydlana, po której nie było już śladu.

- Odmawiasz mi, co doskonale rozumiem. - powiedział szybko, nie chciał bym czuła się przyparta do mury. Za to go kochałam, za to, że dbał bym dobrze się czuła, pomimo iż czasem był denerwujący. - Złościsz się, a potem ubierasz w to.. - gwizdnął, a ja zarumieniłam się jeszcze bardziej. A niech to! - Jeśli chciałaś bym zwariował, to udało ci się doskonale. Zwariowałem na twoim punkcie. - powiedział, a ja zachichotałam.

- Wcale nie miałam takiego zamiaru. - zapewniłam, wsuwając palce w jego miękkie włosy. - Kupiłam to z Niną, nie wiem co mnie podkusiło.

- Ja też nie i nie obchodzi mnie to. Ważne, że to wzięłaś. - szepnął i skradł mi całusa.

- Ryan. - jęknęłam, czując jego usta na swoich. - Musimy sobie coś wyjaśnić. Ja wiem, że jest ci ciężko w końcu od jakiegoś czasu.. się wstrzymujesz. - przeklinałam się w duchu za  głos, który drżał mi niemiłosiernie i za gorące policzki, które były już pewnie krwistoczerwone. Cholera! - Ale ja nie jestem jeszcze gotowa. Nie potrafię ci powiedzieć kiedy będę, to.. to musi samo przyjść. - powiedziałam ze skruchą. Było mi przykro, że nie mogę mu dać tego, co by go uszczęśliwiło. - Przepraszam.

- Hej, nigdy w życiu nie przepraszaj mnie za takie głupstwo. - odparł z uśmiechem. - Owszem strasznie mnie pociągasz i nie wiem co niedługo ze sobą zrobię, ale do niczego cię nie zmuszę. Przecież cię kocham głuptasie. - przywarłam do jego ciała, całując czule jego wargi.

- Jesteś czasem niemożliwy, ale nie wiem co bym bez ciebie zrobiła. - szepnęłam z uśmiechem. Położyliśmy się wygodnie na łóżku. On pewnie mnie obejmował, ja wtuliłam się w jego nagi tors. W tej chwili w ogóle nie obchodził mnie fakt, że prawie nic na sobie nie ma. Zabawne, prawda?

- Na pewno zostałabyś dziewicą do ślubu, ale ja ci obiecuję, że niedługo to zmienimy. - zażartował z błyskiem w oku. Wiem, że powinnam się oburzyć, ale nie potrafiłam. Zaśmiałam się krótko i lekko uderzyłam go w ramię, by wiedział, że nie może sobie za dużo pozwalać. - Śpimy. - zarządził, gdy opanował swój wesoły nastrój. - Jak jeszcze trochę na ciebie popatrzę to nie wytrzymam. - dodał, naciągając mi na piersi kołdrę. Czułam jak krew dochodzi mi do policzków, jednak w ogóle się tym nie przejęłam.

- Idiota. - rzuciłam roześmiana i pocałowałam go krótko w usta. Ostatnią rzeczą, którą pamiętam przed zaśnięciem był jego cichy śmiech. Byłam całkowicie szczęśliwa!

~*~

Dobry wieczór. Coś mnie natchnęło, żeby dzisiaj wstawić nowy rozdział, mam nadzieję, że się cieszycie. Przeczytałam go zanim wstawiłam i szczerze jestem złamana. Absolutnie mi się nie podoba. Pisałam go już dawno temu i wydaje mi się, że mój sposób pisania się zmienił, przynajmniej choć trochę, a teraz wydaje mi się ten rozdział.. beznadziejny. Mam jednak nadzieję, ze nie podzielacie mojego zdania. :) 

O ile się nie mylę to pod jednym z rozdziałów tutaj, albo jeszcze na onecie, pojawiło się w komentarzu coś o tym, że z Kate mamy mnóstwo zapasowych rozdziałów i czemu ich nie wrzucamy. A więc od razu mówię, że nie mamy. Ten jest ostatni jakie miałyśmy w zapasie. Nie wiem, co będzie dalej, szczególnie, że jakoś żadna z nas nie ma weny do PI. W każdym razie nie, nie mamy nic więcej, więc proszę bez pretensji. 

Chciałam też podziękowac M&M za to, ze napisała o nie działających rozdziałach. Już to naprawiłam i mi się pojawiają. Jakby ktoś jeszcze wyłapał podobny błąd, to piszcie, postaram się wszystko naprawić. :)

Rozdział dedykuję wszystkim czytającym. Przepraszam za to, że musicie zawsze tyle czekać i mam nadzieję, że nasze głowy napełnią się pomysłami i wkrótce napiszemy kolejne rozdziały. 

Buziaki, Nusiaa.