Rozdział 55

                

             Poczułem jak coś mnie szmera po nodze, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że jest to Virginia. Otworzyłem zaspane oczy i podniosłem delikatnie dłoń dziewczyny, która obejmowała mnie w pasie. Nie chciałem jej zbudzić. Wyglądała tak słodko i niewinnie gdy spała. Kompletnie nie mam pojęcia co ta dziewczyna zrobiła ze mną, z takiego zimnego i nic nieznaczącego dupka. Roztopiła bryłę lodową swoim ciepłem i uczuciem. Była tą osobą na którą czekałem, a raczej … moja matka. Może nie okazywała mi uczuć, jednak w głębi serca wiedziałem, że chciała dla mnie jak najlepiej. A teraz? Teraz jej przy mnie nie ma, nie zdążyłem z nią zamienić nawet żadnego słowa, pożegnać się w jakiś głębszy sposób. Usłyszeć, że mnie kocha. Mimo tego, że nie miałem nikogo, miałem też najważniejsze – dziewczynę, która była moim aniołem stróżem i przyjaciół, którzy wciąż stali po mojej stronie, nawet jak wątpili i nie zgadzali się na to co robię. Mogę więc powiedzieć, że tak, jestem szczęśliwy. Nigdy bowiem nie zaznałem większego szczęścia niż teraz. Może i nie zasługuję na te wszystkie dobre rzeczy ze względu na to ile krzywd wyrządziłem, to mimo to, ktoś tam wysoko chyba wierzy we mnie. Sprowadził na moją drogę kilku naprawdę wspaniałych ludzi, za których jestem mu bardzo wdzięczny. Bo co by było gdyby nie oni? Nie miałbym celu. Podążyłbym nie tą ścieżką, którą powinienem. Stoczyłbym się na dno, tak jak mój ojciec, który bez ani chwili zastanowienia, bez żadnych wyrzutów sumienia, tak po prostu zabił moją matkę. Jego kochaną żonę. Może nie idealną, ale to w końcu on i ona ślubowali sobie miłość aż po kres ich życia. Nie mam pojęcia co tak właściwie się stało, jak i dlaczego. Wiem jednak, że nienawidzę tego człowieka tak bardzo, że byłbym w stanie poświęcić się i zabić go gołymi rękoma. Jednak, nie zrobię tego. Kiedyś byłbym do tego zdolny, ale nie teraz. Nie teraz gdy cały mój świat jest w zasięgu moich rąk.

                Zanurzony aż po czubek nosa w wodzie, siedziałem i rozmyślałem. Właściwie to nie wiem dlaczego wybrałem akurat to miejsce. Jest pięknie, owszem, ale … No właśnie, zawsze jest to cholerne ale. Zabrałem najważniejszą osobę w moim życiu do miejsca, gdzie tak naprawdę ona nie powinna czuć się bezpieczna. Wierzyłem jednak, że nic złego się nie wydarzy. Przecież jesteśmy dla siebie stworzeni. Tak idealnie nieidealni. Tworzymy spójną całość. Zburzenie jej zachwiało by tylko równowagę tego świata. Zabiłoby coś, co jest cenniejsze niż wszystkie majątki całego świata.

                Potrząsnąłem głową. Nie powinienem tak myśleć. To ma być cudowny okres w moim i Virginii życiu. Przyjechaliśmy tutaj by się zrelaksować, nie zamartwiać czy niepotrzebnie stresować. Wyciągnąłem czysty ręcznik, po czym otarłem swoje działo. Nałożyłem szybko bokserki, zarzucając na to krótkie spodenki. Odziany tylko w dolną część garderoby zszedłem na dół, wprost do kuchni, gdzie ujrzałem moją dawną … znajomą – Elizabeth.

-Dzień dobry przystojniaku. – przywitała się z tym jej uśmiechem, którym podbiła niejedno serce.

-Cześć Eliza. Zrobiłaś może coś na śniadanie? Przysięgam, że umieram z głodu. – powiedziałem prosto z mostu, tak jak zawsze to robiłem w jej towarzystwie

-Widzę, że poczucie humoru również się u ciebie nie zmieniło. – spojrzała na mnie kątem oka, po czym pochyliła się nad patelnią.    

-Wiedziałem, że zawsze mogę na ciebie liczyć. – wyznałem, puszczając jej przy tym oczko. Zaśmiała się.

-Jak zwykle uroczy.

-Taka już moja natura.

-Szkoda, że już zajęta. Kiedyś było naprawdę fajnie. Nie myślisz, że czasem łatwiej do tego wrócić niż pchać się w jakieś związki? – zapytała, nakładając na mój talerz jajecznicę.

-Wiesz, nie zawsze to co jest łatwiejsze znaczy lepsze. – rzekłem, zabierając się za jedzenie.

-To takie niepodobne do ciebie. Kiedyś byś się na to nie patrzył. Byś robił to na co masz ochotę. – wiedziałem , że tak będzie. Mam nadzieję, że Virgy śpi sobie jeszcze, ewentualnie bierze długą kąpiel.

-Właśnie robię to na co mam ochotę – spojrzała na mnie jakby nie rozumiała, bo tak właśnie było. Czasem była strasznie głupia, mimo tego i tak ją doceniałem. – Jem jajecznicę. – odpowiedziałem, uśmiechając się przy tym wrednie.

-Przezabawny, uroczy Ryan. Tylko za jakie grzechy zajęty?

-Poszłaś inną drogą.

-Zawsze można by było to naprawić.

-Na to jest już za późno.

-Nigdy nie mów nigdy, Ryan.

-Nie kontynuujmy tego tematu. Mam szczerą ochotę spędzić te dni we wspaniałym towarzystwie, mojej dziewczyny i twoim, ale również nie chcę by Virginia się o czymkolwiek dowiedziała. Rozumiesz Elizabeth?

-Jak sobie życzysz, chociaż i tak wydaje mi się, że będziesz tego żałował. 

-Tak jak ty to zrobiłaś?

-To było wieki temu.

-Ale się wydarzyło.

-Chciałabym to naprawić.

-Już to powiedziałem: na to jest za późno. Twój czas już minął.

-Szkoda, wielka szkoda.

-Możliwe. – wziąłem ostatni widelec jajecznicy, a następnie szybko zerwałem się z siedzenia by po chwili znaleźć się u boku Slayton.

Tamten dzień, rozdzielił nas na zawsze.

Tamten dzień oszukał moją wyobraźnię.

Jeden ruch, rozdzielił nas na wieki.

Jeden gest, był niepotrzebny, nie zaprzeczysz.

                Wciąż spała, ale co za dużo to niezdrowo. Tak więc podszedłem do niej,  muskając ustami jej gołą skórę.  Otworzyła oczy niemal od razu. Były takie rozkojarzone i rozespane. Jednak już po sekundzie na jej ślicznej twarzy wykwitł prześliczny, pełen radości uśmiech. Przeznaczony jedynie dla mnie. Największego szczęściarza.

-Cześć. – przywitałem ją, dając buziaka w usta. Zamruczała, na co zareagowałem od razu. Przyciskając ją bardziej do siebie, dałem się unieść emocjom. Delikatne muśnięcie warg zamieniło się w pełen namiętności pocałunek. Pragnąłem więcej, ale mimo to nie naciskałem. Wiedziałem, że jak będzie gotowa, to mi to da. Odda całą siebie, a wtedy będę już w stu procentach pewny, że jej serce należy tylko i wyłącznie do mnie. Niechętnie oderwałem się od jej ust, które nadawały życiu smak.

-Cóż za piękny poranek.

-W twojej obecności są tylko i wyłącznie takie.

                Ująłem jej delikatną i małą dłoń. Uścisnęła ją, po czym wyślizgnęła się z łóżka. Uśmiechnęła się uroczo, a następnie podeszła do swojej walizki i wyciągnęła jak najbardziej seksowną bieliznę. Zaczęła machać mi nią przed nosem, patrząc z przymrużonymi oczami. Już miałem ją złapać, gdy w ostatniej chwili odchyliła się i ze śmiechem wparowała do łazienki, zamykając ją na klucz. Tak na wszelki wypadek gdyby zachciało mi się ją podglądnąć. A było co, oj było..

-Jak będziesz tak robić to w końcu cię wykorzystam, zobaczysz, cwaniaro! – krzyknąłem i niewiele myśląc zszedłem na dół.

-Eliza, zrobiłabyś może coś na śniadanie Virgy? Przypuszczam, że jest głodna, tak jak ja byłem wcześniej.

-Ma przecież obie sprawne ręce, zawsze może sobie sama coś upichcić.

-Proszę ja cię.

-Zrobię to tylko i jedyny raz. Wiesz, że nigdy nie lubiłam kobiet w twoim otoczeniu, a teraz … Ona ma to, co ja zaprzepaściłam.

-Skończ, nie mam ochoty tego słuchać.

-Wciąż mam nadzieję, że to się okaże złym snem i już po chwili będzie jak dawniej.

-Ale nie będzie. – szepnąłem słysząc kroki.

-O czym tak po cichu rozmawiacie? – zapytała na powitanie Virgy, przy okazji kradnąc krótki pocałunek z moich ust.

-A o niczym, Ryan właśnie mówił, że bardzo smakowała mu moja jajecznica co mu wcześniej przyrządziłam. Biedak bał się przyznać przed tobą, że kocha moją kuchnię, ale wiesz.. To naturalne, gdy ktoś jest tak bardzo zapatrzony w drugą osobę. – odpowiedziała Elizabeth. Zaśmiałem się, była dobrą aktorką. – Dlatego tez i dla ciebie przyrządziłam taką samą. – dodała, kładząc przy tym talerz pełen jajecznicy na stół. – Smacznego.

-To miłe z twojej strony, ale nie trzeba było. – czasem ta moja Slayton jest bardzo naiwna.

-Kochana, daj spokój, a teraz wcinaj póki gorące. Musisz mieć wiele sił, bo jestem pewna, że Ryan przygotował ci wiele niespodzianek na dzisiejszy dzień. – uśmiechnęła się tajemniczo.

-Dziękuję. 

Przeszłość była błędem, niosła klęskę. 

Czekam na jutro i w jutro wierzę, obrałem drogę, ale się boję...

***

Tak więc po 9 miesiącach pojawia się rozdział. Nawet nie wiecie jakie to miłe, gdy  wciąż zadajecie to podstawowe pytanie " kiedy będzie nowy rozdział ". Szkoda to wszystko zostawiać za sobą. Naprawdę zżyłam się z tym blogiem już dawno, dawno. Jednak coś jakby w nas pękło i po prostu nie mamy już takiej motywacji, takiej siły i determinacji wraz z Nusią. Każda ma swoje prywatne życie. Osobiście sama skończyłam z blogami, jedynie co robię, to czytam, bo od tego jakoś tak , no nie potrafię się oderwać. Dlatego jak macie jakieś ciekawe opowiadania o tematyce Jemi, Dramione czy coś przybliżonego, to jak najbardziej polecajcie mi na moim twitterze (DraKate_). Nie będę Was przepraszać za to, że rozdział pojawił się dopiero po tak długim okresie. Właściwie to nie miałam zamiaru go pisać dzisiaj, ale tak jakoś mnie natchnęło, coś kazało to zrobił , mimo że powstał bez żadnego pomysłu, weny i innych czynników wpływających na naszą twórczość. Również nie zamierzam się nad sobą użalać, wyszło co wyszło, ale jakby nie było zostało to napisane po 9 miesiącach. Czasem się też zastanawiam czy aby nie wrócić z jakimś opowiadaniem, potem mówię sobie, że nie ma po co. Kto by mnie tam pamiętał. Zaginęłam wraz z milionami innymi opowiadaniami. Mimo wszystko miło i całkiem cudownie było móc coś dla Was znowu napisać. Mam jednak nadzieję, że następny rozdział napisze Nusia. Nie mam pojęcia kiedy i czy przypadkiem nie pojawi się za kolejne 9 miesięcy. Jestem i tak wdzięczna, moja współautorka z pewnością też, że są osoby, które czekały i które wraz z kolejnym dniem traciły nadzieję na nowy rozdział, co mnie wcale nie dziwi. 9 miesięcy to długi okres czasu, wiele może się wydarzyć i zmienić. 

Powiem tylko jeszcze jedno: Carpe diem , Kochani. 

Kate.